Vandaag vierden we de eerste verjaardag van deze vakantie: Tirsa was jarig! We hadden daarom wat minder uitgebreide activiteiten gepland, met ’s ochtends een stadspark en ’s middags een speeltuin.
Nadat we gezongen en cadeautjes gegeven hadden hebben we Amerikaanse pancakes gegeten en toen zijn we op weg gegaan. Het Pioneer park ligt aan de rand van St George en bestaat uit een aantal rotsformaties die goed toegankelijk zijn en waar je zo op klimt. Dat was voor de kids natuurlijk geweldig. Het uitzicht op de stad en de omgeving was erg mooi en we hebben ons goed vermaakt. Niet te lang want ook vandaag was het weer erg warm. Snel terug voor een stuk taart dus. Lemon meringue pie, lekker hoor!
Na de lunch hadden we een speeltuin gepland staan, waar een treintje en een water-speel-gedeelte zou zijn. Voordat we gingen had ik al gezien dat het treintje helaas niet reed. Toen we aankwamen in de speeltuin bleek dat ook het waterpret gedeelte (met diverse sproeiers en watervalletjes) ook gesloten was.. daar zaten we dan in een gloeiend hete speeltuin met 40+ graden. Gelukkig was er in een andere wijk ook nog een speeltuin met sproeiers etcetera te vinden. De middag was weer helemaal goed want de meiden konden zich helemaal uitleven in deze speeltuin zonder oververhit te raken.
Om deze hete verjaardag in stijl af te sluiten zijn we lekker uit eten geweest bij de Outback, een restaurant waar ze net doen alsof alles Australisch is, maar waarvan de oprichters nooit in Australië geweest zijn.. Het was wel lekker en gezellig.
Dit was tevens de afsluiting van onze dagen in St George, wat is dat snel gegaan! Morgen gaan we richting Zion NP en onze nieuwe overnachtingsplek, een huurhuis in het dorpje La Verkin.
Deze dag begon met een mooie zonsopgang boven ons fantastische uitzicht op de bergen rondom St. George!
Na het ontbijt gingen we op weg voor een wandeling en een bezoek aan Snow Canyon, een staatspark. Helaas geen sneeuw, maar nog altijd hoge temperaturen, de naam van het park verwijst dan ook niet naar het witte goedje, maar naar de heren Snow, kolonisten.
We zagen hier lavastenen, wat het gevolg is van een vulkaanuitbarsting lang geleden waarbij er lava de kloof in liep. We deden een korte wandeling naar Jenny’s canyon. Een smalle kloof met hoge rotswanden die boven ons uitrezen. De meiden konden even lekker klimmen in de uitgesleten gaten van de rotswanden. En het mooiste, we hadden de kloof helemaal voor ons zelf!
Hierna zijn we het park verder doorgereden en genoten van het uitzicht. Het was te warm voor nog een wandeling. Na het park reden we naar een uitzichtpunt waar we een prachtig uitzicht hadden over het hele park.
Vervolgens deden we nog wat boodschappen, eten voor vanavond en taart voor morgen, want morgen is het feest!
Vandaag stond er een reisdag op het programma. Vroeg in de ochtend lieten we Las Vegas en ons huurhuis achter ons en gingen we op weg in noordelijke richting, over de Interstate 15. De eerste serieuze roadtrip-test voor onze auto, waar hij met vlag en wimpel voor slaagde: alles paste er in, er is ruimte zat om je nog te bewegen, altijd genoeg pk’s over en de airco is een koele haven na elke stop.
Een kleine omweg hebben we gemaakt voor het bezoeken van de Valley of Fire (nummer 2 op de kaart), een staatspark met veel rode rotsen op ongeveer anderhalf uur rijden van Las Vegas. We zijn hier 13 jaar geleden ook geweest, maar met kids was het nog leuker. Ze hebben zich heerlijk vermaakt met klimmen en klauteren, kruipen en spelen met steentjes en zand. De rode rotsen hebben door erosie van weer en wind veel gaten en vormen die prima geschikt zijn als speeltuin.
Hoewel we erg op tijd waren werd het al gauw weer erg warm. Er stond wel wat wind maar dit was van het type heteluchtoven op standje vol vermogen. De auto was dus niet alleen het vervoermiddel maar ook de broodnodige afkoelplek.
We zijn verder gereisd en het landschap veranderde van uitgestrekte woestijn naar ruigere bergen. De Interstate 15 bracht ons van Nevada door een hoekje van de staat Arizona naar onze bestemming: Utah. Deze staat is de komende weken ons thuis! Onze overnachtingsplaats is voor de komende nachten Saint George (nummer 3 op de kaart), waar we een appartement huren. Omdat we wat tijd over hadden zijn we naar de Walmart gegaan om eten te kopen en voor de meiden wat kleren. Na een ijsje (laat dat -je maar weg trouwens) was het mede dankzij het uur tijdsverschil met Nevada al weer tijd om ons nieuwe onderkomen te bekijken. Morgen gaan we een volgend staatspark bezoeken: Snow Canyon!
Gelukkig sliepen we vanmorgen iets langer dan gisteren, maar vroeg wakker worden was vandaag toch nog wel het plan. We wilden de hitte voor zijn om een bezoek te brengen aan Red rock canyon. Een National conservation area vlakbij Las Vegas. En je raadt het al, (sommige) rotsen zijn daar roodkleurig.
Om half 7 kwamen we aan bij het park. De eerste stop lag nog lekker in de schaduw. Hier zagen we de rode rotsen van dichtbij. Er volgde een donut ontbijt, want dat hadden we wel verdiend met dat vroege opstaan.
Na nog een paar stops met mooie rotsen en een uitzichtpunt hadden we een wandeling uitgekozen. De Lone Creek Children’s Discovery Trail. Het was best een uitdaging met klimmetjes en rotsen en vooral erg heet ook al was het 8 uur in de ochtend. Maar het was erg leuk om de natuur van dichtbij te ervaren. We zagen hagedissen, cactussen en een stroompje water in de verder zeer droge woestijn. Na een bezoek aan het visitors center en een kort bezoek aan de Walmart waren we voor de middag weer terug in ons huis.
’s Middags zijn we lekker naar het zwembad geweest voor de nodige afkoeling. De meiden vonden dat weer erg leuk. En ’s avonds aten ze zoveel Amerikaanse plofpannekoeken tot ze vol zaten.
Morgen gaan we vertrekken uit Las Vegas, en via de Valley of Fire naar Utah reizen. We zullen best een stuk gaan rijden en hebben er zin in. Vegas was een goede start, we zijn klaar voor meer!
Vandaag hebben we het gedeelte van de Las Vegas boulevard bezocht wat men ‘de strip’ noemt. Hier staan veel grote hotels, en de meesten daarvan hebben een bepaald thema wat het uiterlijk en interieur van het hotel bepaalt. Het doel en het bestaansrecht van deze hotels (en misschien wel heel Las Vegas) is natuurlijk het gokken in de bijbehorende casino’s.
Gokken hebben we maar niet gedaan, we hebben ons maar gericht op de gekkigheden die de hotels uitgehaald hebben om mensen te trekken. Zo hebben we flamingo’s gezien, een nagebouwd Venetië, watervallen, fonteinen, piratenschepen, een achtbaan, een Eiffeltoren en een vrijheidsbeeld. Heel veel roltrappen die ons gelukkig wat zweet bespaarden want het was weer erg heet. Afkoelen deden we dan ook regelmatig in een hotel, en we hadden een route zo gepland dat we ook gebruik maakten van tram verbindingen.
De kids vonden het erg leuk, vooral de flamingo’s en de M&M winkel, waar ze M&Ms uit mochten kiezen van een grote muur met alle M&M kleuren. Papa en mama vonden vooral dat de stad erg achteruit gegaan is qua zwervers en stankoverlast vergeleken met 10 jaar geleden. De tijd die we er nu geweest zijn, was ons genoeg, en we zijn blij dat we niet gekozen hebben voor een verblijf in een hotel aan de strip.
Morgen gaan we de natuur in, dan staat Red rock Canyon op het programma!
Na een korte nacht, natuurlijk zijn we heel vroeg wakker, beginnen we aan onze eerste dag in Amerika! We doen vandaag nog even rustig aan. Papa en Nathalie gaan eerst even cornflakes en drinken kopen en komen terug met Oreo smaak cereal, waar natuurlijk van gesmuld wordt. Daarna gaan we even wat opruimen en Maarten gaat de auto eens goed bekijken.
We hebben namelijk een Chevrolet Suburban gehuurd. Een fijne upgrade van de auto die we gereserveerd hadden. Het is echt een hele grote en complete auto! Daar zullen we enorm veel plezier van hebben de komende weken.
Chevy Suburban, de langere broer van de Tahoe
Het volgende wat vandaag moet gebeuren zijn de boodschappen. We gaan naar de Walmart en hebben een hele lijst van spullen die we voor de komende weken moeten kopen, van borden, bekers en bestek voor picknicken tot zonnebrand. En natuurlijk nog eten en drinken. Al met al zijn we lang bezig, wat niet iedereen goed kan hebben door de jetlag.. Maar een donut na het shoppen maakt een hoop goed!
In de middag gaan we nog even zwemmen in het buurtzwembad. Heerlijk afkoelen, want het blijft hier heet (>40 graden), en Nathalie kan mooi haar duikkunsten delen door te spelen met een meisje uit de buurt. Eten doen we vandaag vroeg bij de ons wel bekende Cracker Barrel. De kids genieten van kip, garnalen en vooral de appelmoes (Amy). Op de terugweg valt Amy in slaap, dus tijd om naar bed te gaan. Morgen gaan we echt wat bekijken, na hopelijk een iets langere nacht.
Oja, we slapen (en schuilen voor de hitte) in een huurhuis via Airbnb. Een lekker Amerikaans onderkomen dus, in een buitenwijk van Las Vegas. Met een mooi buurtzwembad en veel ruimte, perfect om mee te starten. We zijn hier tot woensdag, dan reizen we verder.
Eindelijk was het dan zover.. Zaterdag ochtend reden we om 6 uur weg van huis. We zijn allemaal nog niet eerder zo lang van huis geweest als dat nu de bedoeling is, en dat voelde best vreemd. Maar gelukkig wordt er ook voor ons huisje gezorgd!
Na een vlotte autorit stonden we op Brussels Airport, ook wel Zaventem genoemd. Wij hebben niet gekozen voor Brussel omdat het op Schiphol niet zo vloeiend loopt, want dat was toen wij boekten nog niet het geval. Wel scheelde het enkele honderden euro’s aan ticketprijs om de vliegreis daar te beginnen. Een goede gok?
Omdat onze vlucht naar Londen een Europese vlucht is, ging de incheckbalie pas stipt twee uur van tevoren open. Wij waren netjes drie uur van tevoren op de luchthaven en moesten dus beginnen met de oefening-van-de-dag: wachten! Wel stonden we hierdoor vooraan en werden we als eersten geholpen. Ik (papa) stond klaar met een berg Corona papieren om aan te tonen dat we echt mee mochten. “Zijn jullie gevaccineerd?” was de terloopse vraag, en meteen de enige vraag over dit onderwerp. Ons antwoord was voldoende en alle paperassen overbodig blijkbaar. Vast niet helemaal volgens de regels, maar ach, regels zijn ook maar richtlijnen. Of zoiets. Heel bijzonder hoe iets waar je maandenlang je van af vroeg of het goed ging komen, in een paar seconden voorbij was!
Op naar de security, waar ik een fast lane pass voor geregeld had. Was dat het waard? Nou we waren direct aan de beurt en gingen tussen de piloten door, vlot door de controle. Door naar de paspoort controle.. oeps. Daar had een fast pass meer nut gehad want er stond een giga- rij. Dus: wachten! Het voordeel hiervan was dat het boarden meteen begon toen we bij de gate aankwamen. Uiteraard wat vertraging maar daar gingen we dan!
Toen we geland waren kon ik het niet laten om even te vragen of we een kijkje in de cockpit mochten nemen. Dat mocht en even later zat Laura op de stoel van de co-piloot en legde de (Nederlandse!) piloot een aantal knopjes uit. Zo leuk! In Londen (London Heathrow is één van de grootste luchthavens ter wereld) moesten we naar een andere terminal: onze vlucht naar Las Vegas vertrok uit T3 terwijl we in de nieuwere T5 aangekomen waren. Dus: wachten voor een bus, wachten in de bus, en toen een mega lange rij voor de security van de ‘connections’… Maar we hadden gelukkig geen haast omdat we sowieso een paar uur moesten wachten. Dat kwam alsnog: wachten op het volgende vliegtuig. Die was te laat en uiteindelijk hadden we bij vertrek bijna twee uur vertraging. In de lucht werd dat goed gemaakt tot één uur vertraging, waardoor we om 20:30 in Las Vegas aankwamen (plaatselijke tijd). Onderweg hebben de kids gelukkig een paar uurtjes kunnen slapen.
In Las Vegas moesten we nog wachten op de immigrations. Maar het schoot best goed op, we werden op de foto gezet en er werd besloten dat we het land in mochten. Hoera! Daarna lagen de koffers al voor ons klaar, ja, al onze koffers. Blij maar erg moe liepen we naar buiten waar meteen een bus aan kwam rijden voor de huurwagens. Dat ging dus lekker vlot en omdat ik me goed verdiept had in loyaliteits lidmaatschappen konden we gelijk doorlopen naar de garage, waar een lekkere grote wagen voor ons klaar stond. Na ongeveer 20 minuten rijden kwamen we, in het donker, aan bij ons huurhuis. Eindelijk konden we aan slapen gaan denken, terwijl we al meer dan 30 uur wakker waren… Maar wat zijn we trots op onze kids, die (bijna de hele tijd) vrolijk bleven en ons en elkaar bleven helpen. En wat zijn we dankbaar dat we dit met elkaar kunnen doen en dat alles zo goed gegaan is!
Oké, dit was weer een veel te lang verhaal. Dat schept verwachtingen voor de rest van de blogs die we denk ik niet waar kunnen maken. We hebben namelijk gelukkig niet elke dag zo’n avontuur op de planning staan..
Pfffft… even goed blazen… ons blog zit onder een dikke laag stof! Sinds 2013 hebben we er geen gebruik meer van gemaakt. Ondertussen is er veel veranderd in ons leven, we zijn niet meer met z’n tweeën maar met z’n 5-en!
Na een lange periode vol luiers en korte nachten vonden we het echt weer tijd worden voor een grote reis. En als je als papa en mama dan moet kiezen waar je heen gaat, dan ligt ons favoriete vakantieland voor de hand. Door alle foto’s, video’s en verhalen waren de kids ook al enthousiast: het moest (weer) Amerika worden!
Maar hoe doe je dat met (kleine) kinderen? Vinden ze dat wel leuk? Zien papa en mama het wel zitten om zo’n volksverhuizing te ondernemen? Allemaal goede vragen die de revue passeerden en waar we de tijd voor namen.
Ons plan is gebaseerd op de combinatie van: een roadtrip & een reis met jonge kinderen. We hebben geen haast, we hoeven niet alles te zien. We nemen de tijd om ergens te komen, te zijn en te ervaren. We gebruiken onze ervaring om vooraf te bepalen waar we heen gaan en we zoeken naast de populaire plekken ook juist de rustigere, onbekendere plekken waar we op ons eigen tempo gaan kijken. We gaan niet voor de snelle roadtrip waarbij je van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat indrukken opdoet en plekken bezoekt. We nemen bijna 6 weken de tijd – zodat we die lange vliegreis niet voor even ondernemen en daarnaast genoeg tijd hebben om niet te hoeven haasten. Onze route had langer kunnen zijn, we hadden veel meer in kunnen plannen, meer natuur en meer steden. Dat hebben we heel bewust niet gedaan – zo is het druk genoeg. Hebben we dat goed gedaan? The proof is in the pudding!
Ondertussen veranderde de wereld ook. Toen wij er klaar voor waren en de plannen grotendeels gesmeed waren, was de wereld er nog niet klaar voor. Met goede hoop en goede annuleringsvoorwaarden zijn we toch gaan boeken, net na de zomer van 2021. En nu, een paar dagen voordat we gaan, kunnen we zeggen dat we daar goed aan gedaan hebben. Natuurlijk zijn er nu weer andere actualiteiten die onze reis kunnen verstoren, maar we zijn vol goede hoop dat we flexibel genoeg zijn om daar mee om te gaan.
Wat een manier om je blog af te stoffen, meteen met de langste post ooit (denk ik). Leuk dat je nog meeleest! Dat is het leven met kinderen: het lijkt soms of je minder kunt ondernemen, maar ondertussen beleef je wel meer en je hebt dus meer te vertellen. Ik ben benieuwd of onze nieuwe blogs dat ook laten zien.
Oja: onder ‘Maps’ vind je een kaartje waarop je kunt zien welke plekken we onder andere willen gaan bezoeken. Onderaan de homepage kan je vast in de stemming komen met onze trailer en daaronder vind je de actuele tijden per staat. Zaterdag vliegen we naar Las Vegas waar dit avontuur gaat beginnen…
