Eindelijk was het dan zover.. Zaterdag ochtend reden we om 6 uur weg van huis. We zijn allemaal nog niet eerder zo lang van huis geweest als dat nu de bedoeling is, en dat voelde best vreemd. Maar gelukkig wordt er ook voor ons huisje gezorgd!
Na een vlotte autorit stonden we op Brussels Airport, ook wel Zaventem genoemd. Wij hebben niet gekozen voor Brussel omdat het op Schiphol niet zo vloeiend loopt, want dat was toen wij boekten nog niet het geval. Wel scheelde het enkele honderden euro’s aan ticketprijs om de vliegreis daar te beginnen. Een goede gok?
Omdat onze vlucht naar Londen een Europese vlucht is, ging de incheckbalie pas stipt twee uur van tevoren open. Wij waren netjes drie uur van tevoren op de luchthaven en moesten dus beginnen met de oefening-van-de-dag: wachten! Wel stonden we hierdoor vooraan en werden we als eersten geholpen. Ik (papa) stond klaar met een berg Corona papieren om aan te tonen dat we echt mee mochten. “Zijn jullie gevaccineerd?” was de terloopse vraag, en meteen de enige vraag over dit onderwerp. Ons antwoord was voldoende en alle paperassen overbodig blijkbaar. Vast niet helemaal volgens de regels, maar ach, regels zijn ook maar richtlijnen. Of zoiets. Heel bijzonder hoe iets waar je maandenlang je van af vroeg of het goed ging komen, in een paar seconden voorbij was!
Op naar de security, waar ik een fast lane pass voor geregeld had. Was dat het waard? Nou we waren direct aan de beurt en gingen tussen de piloten door, vlot door de controle. Door naar de paspoort controle.. oeps. Daar had een fast pass meer nut gehad want er stond een giga- rij. Dus: wachten! Het voordeel hiervan was dat het boarden meteen begon toen we bij de gate aankwamen. Uiteraard wat vertraging maar daar gingen we dan!
Toen we geland waren kon ik het niet laten om even te vragen of we een kijkje in de cockpit mochten nemen. Dat mocht en even later zat Laura op de stoel van de co-piloot en legde de (Nederlandse!) piloot een aantal knopjes uit. Zo leuk! In Londen (London Heathrow is één van de grootste luchthavens ter wereld) moesten we naar een andere terminal: onze vlucht naar Las Vegas vertrok uit T3 terwijl we in de nieuwere T5 aangekomen waren. Dus: wachten voor een bus, wachten in de bus, en toen een mega lange rij voor de security van de ‘connections’… Maar we hadden gelukkig geen haast omdat we sowieso een paar uur moesten wachten. Dat kwam alsnog: wachten op het volgende vliegtuig. Die was te laat en uiteindelijk hadden we bij vertrek bijna twee uur vertraging. In de lucht werd dat goed gemaakt tot één uur vertraging, waardoor we om 20:30 in Las Vegas aankwamen (plaatselijke tijd). Onderweg hebben de kids gelukkig een paar uurtjes kunnen slapen.
In Las Vegas moesten we nog wachten op de immigrations. Maar het schoot best goed op, we werden op de foto gezet en er werd besloten dat we het land in mochten. Hoera! Daarna lagen de koffers al voor ons klaar, ja, al onze koffers. Blij maar erg moe liepen we naar buiten waar meteen een bus aan kwam rijden voor de huurwagens. Dat ging dus lekker vlot en omdat ik me goed verdiept had in loyaliteits lidmaatschappen konden we gelijk doorlopen naar de garage, waar een lekkere grote wagen voor ons klaar stond. Na ongeveer 20 minuten rijden kwamen we, in het donker, aan bij ons huurhuis. Eindelijk konden we aan slapen gaan denken, terwijl we al meer dan 30 uur wakker waren… Maar wat zijn we trots op onze kids, die (bijna de hele tijd) vrolijk bleven en ons en elkaar bleven helpen. En wat zijn we dankbaar dat we dit met elkaar kunnen doen en dat alles zo goed gegaan is!
Oké, dit was weer een veel te lang verhaal. Dat schept verwachtingen voor de rest van de blogs die we denk ik niet waar kunnen maken. We hebben namelijk gelukkig niet elke dag zo’n avontuur op de planning staan..